Flora endemiczna

Charakterystyczna dla przyrody Sokotry jest jej wyjątkowość, która wynika z długiej izolacji wyspy od stałego lądu. Pod względem botanicznym, wyspy Sokotra są dziesiątą z kolei najbogatszą w rośliny wyspą świata. Wynika to również z dużej liczby gatunków endemicznych występujących na wyspie. Sokotra oferuje 825 znanych roślin, z czego 37% to endemity.

Drzewo smoczej krwi (Dracaena cinnabari) - Te wyjątkowe i fascynujące drzewa pochodzą z epoki mezozoicznej. Stanowią kręgosłup jednego z najstarszych ekosystemów na Ziemi. Aborygeni nazywają je dam alichvajn (krew dwóch braci).

Drzewo zostało nazwane po czerwonym soku, który produkuje. Jest to dość dziwnie wyglądające drzewo w kształcie parasola, które zwykle osiąga od 6 do 9 metrów wysokości.

Na wyspie znajduje się około 900 000 drzew smoczej krwi, co stanowi około 40% jej całkowitej populacji. Występują one od dość dawna i sięgają epoki dinozaurów. Drzewa, które obecnie można znaleźć na Sokotrze mają po kilkaset lat i niestety nie rośnie nowa populacja. Czerwony sok z drzewa, czyli smocza krew, był używany jako lek na stany zapalne, jako środek antyseptyczny, w przygotowywaniu barwników, a później do barwienia skrzypiec.

Drzewo Olibanum (Boswellia Sacra) - drzewa Olibanum to rzadkie gatunki, które osiągają od 2 do 8 metrów wysokości. Kadzidło, czyli cenny sok o przyjemnym zapachu, pozyskuje się poprzez płytkie nacięcia na korze, pniu lub gałęziach drzewa. W momencie zbioru sok ma postać mlecznej substancji, która po wysuszeniu zmienia się w jasnożółte, brązowe lub półprzezroczyste ziarna. Silny, przyjemny zapach pojawia się po podgrzaniu tych ziaren. Wreszcie olejek eteryczny z kadzidłowca, który jest wykorzystywany w aromaterapii, uzyskuje się poprzez destylację parą wodną. Sok tradycyjnie uważany był za uniwersalne lekarstwo i był używany przez uzdrowicieli w przeszłości ze względu na swoje właściwości antyseptyczne. W późniejszym okresie handel kadzidłem stał się bardzo lukratywnym biznesem. Substancja ta była tak cenna, że równoważono ją ze złotem. Była również używana przez Egipcjan podczas mumifikacji.

Róża pustyni (Adenium obesum socotranum) - endemiczny sukulent, zwany też lilią impali. Jej pień podobno przypomina baobab, ale także zadek starej kobiety. Osiąga 3 metry wysokości i najlepiej charakteryzuje się pięknym biało-czerwonym kwiatem, który wyrasta na nabrzmiałym pniu. Drzewo przystosowało się do klimatu tropikalnego tworząc w swoim pniu zbiornik wody. W porze suchej drzewo zrzuca liście i pozostają tylko kwiaty.

Drzewo mirry - Commiphora ornifolia - Drzewo można rozpoznać po skręconym kształcie i szarej korze, którą można obierać w dużych kawałkach. Osiąga 8 metrów wysokości. Jego liście mają głęboki zielony kolor, a kwiaty rosną w raceme-like cyme i są, w przeciwieństwie do kwiatów róży pustyni, niepozorne. Są bardzo powszechne na Sokotrze i można je znaleźć zwłaszcza w miejscach zakrzewionych i wśród drzew zrzucających liście, które rosną na terenach od 0 do 800 metrów nad poziomem morza.

Commiphora planifrons - W przeciwieństwie do ornifolia, planifrons jest raczej małym drzewem. Jego gałęzie są poziome, sękate i częściowo cierniste. Kora może być obrana w taki sam sposób jak u ornifolii. Liście tego drzewa są dość osobliwe. Są one utworzone z dwóch rzędów kulistych i częściowo ściśniętych kształtów. Mają aksamitną powierzchnię i brązowo-zielony kolor.

Po nacięciu drzewa mirry wydzielają krople żywicy, czyli mirrę. Substancja ta ma przyjemny zapach i żółty lub czerwono-brązowy kolor. Stopniowo ciemnieje i krzepnie. Podobnie jak kadzidło, mirra była niegdyś bardzo cennym artykułem handlowym, popyt na nią pochodził przede wszystkim z Egiptu i Rzymu, gdzie używano jej do balsamowania. Podobnie jak w przypadku kadzidła, mirra może być również stosowana w postaci olejku, który dodaje się do perfum i innych produktów kosmetycznych.